Dialogi drogi cz. II

Droga powrotna była szybka i przyjemna, zero niesprzyjających warunków, korków itd. Już wydawało się, że nie będzie nic do napisania na ten temat, ale Węgry jak zwykle nie zawiodły i zapewniły nam odpowiedni poziom rozrywki. 

Wszystko wydarzyło się pewnie za sprawą ostatniej porażki komunikacyjnej. Najwidoczniej Węgierski Policjant od English-No-Deutsch-No-Problem-Da i Pan od Spycharki jednak bardzo chcieli nas bliżej poznać, więc tym razem wysłali funkcjonariuszy władających językami obcymi.

Kiedy zmierzaliśmy sobie spokojnie w kierunku Budapesztu, nagle przed nami zjawił się radiowóz. Najpierw panowie tylko uśmiechali się przez tylną szybę, ale po chwili zamrugali wszystkimi światłami, jakie tylko może posiadać samochód uprzywilejowany i skierowali nas na pobocze. Kiedy wysiedli okazało się, że właściwie każdy z nas znalazłby partnera do rozmowy, bo również było ich pięciu. Ale tylko jeden Pan Policjant (wyjątkowy dowcipniś) chciał z nami rozmawiać, pozostali obstawili samochód, żebyśmy im tak przypadkiem nie odjechali. Najpierw Pan Policjant przeprowadził szybką identyfikację przeglądając nasze paszporty i dowody osobiste, a następnie ćwiczył swój angielski, posługując się informacjami w nich zawartymi.

Pan Policjant: A-g-n-i-e-s-k-a? A-g-n-i-e-sz-k-a? I have friend A-g-n-i-e-s-k-a, near Balaton.

Poza ładnym i ciekawym imieniem Agnieszka miała w paszporcie amerykańską wizę, co również wzbudziło emocje:

Pan Policjant: A-g-n-i-e-s-k-a America? New York? Very good, very good!

Następnie Pan zapukał w szybę po mojej stronie, żeby powiedzieć: AnnaMarija happy hippy birthday!
Potem życzył nam jeszcze Good Travel and Enjoy i mogliśmy jechać dalej.

Zatrzymaliśmy się jeszcze na chwilkę w McDonaldzie, gdzie wydaliśmy tysiące na kanapkę i frytki. Tam również obsługa wyraźnie chciała się pochwalić znajomością zarówno angielskiego, jak i niemieckiego.

Ja: Can I pay with a credit card?
Pani: Yes, Pin bitte and please wait zwei Minuten. 

.

 Ja: Thank you.
Pani: Danke schön, bye!